Hayvan sevgisi, vicdanla beraber çıkar ortaya. Tıpkı yardıma muhtaç insanları sevdiğimiz, elimizden gelen imkânları seferber ettiğimiz gibi hayvanlarında yardıma muhtaç olduğunu biliriz ve vicdanımız iter bizi onlara.
Tüm hayvanları severiz de köpeklere düşkünlük daha bir başkadır sanki. Onlar hissederler sizin üzüldüğünüzü. Sizi sinirlendirdiğinde öyle bir bakar ki gözlerinize kolaysa eğer devam edin ona kızmaya. Hele ki sizinle büyümüşse çocuğunuz olur. Bir annenin bebeğine kıyamadığı gibi kıyamazsınız sizde ona. Evet evet köpekler sadık hayvanlardır. Bizlerde zaten hayattan güven, sadakat ve sevgi istemiyor muyuz? Size bunu sadece başınızı okşadığınız bir canlı veriyorsa eğer kim sevmez onu.
Hayvan sevmeyen yoktur bence. Geçmiş korkuları yüzünden ürküp yaklaşamayanlar vardır belki. Ama sevmeyen dediğimiz zaman haksızlık olur o güzel, akıllı, sağduyulu ve asil hayvanlara. Hayvanları itip kakan, hor gören bir zihniyet var ki açıkçası onlardan bahsetmek içimden gelmiyor. Bir insana; bir çocuğun annesi ya da babası olan bir canlıya yakıştıramıyorum. Sokaklara atılmış cins ırk köpekler, kaderi sokakta yazılmış minik bebekler insanların vicdanlarına nasıl dokunmasın?
Köpekler sevilir vicdan sahibi herkes köpekler sever ve onlara yardım eder. Sizde sokakta korkmuş ya da aç olan köpekler gördüğünüzde yardımınızı esirgemeyin. Vicdanınız konuşur sizinle bence onu susturun. Çeşit çeşit yemeklerle donatılan sofralarımızdan bir kap yemeği bir tas suyu da onlara ayırmak zor değil. İnsanlar güzeldir daha da güzelleşmek bizim elimizde.
